Wodociągi czy kanalizacje ogólnoosiedlowe posiadały jedynie nieliczne miasta; np. wielka kilkusettysięczna Łódź nie była skanalizowana, a i w miastach wyposażonych w wodociągi i kanalizacje zarządy miejskie dbały przede wszystkim o śródmieście dzielnicę zamieszkaną przez najbogatszych, podczas gdy robotnicze przedmieścia znajdowały się pod względem sanitarnym w stanie opłakanym. W Polsce Ludowej energicznie przystąpiono do odrobienia odziedziczonych po kapitalizmie zaległości. Gdy w okresie przedwojennym w tzw. kamienicach czynszowych, nawet w Warszawie, łazienki były jedynie przy mieszkaniach dużych, a mieszkania jedno czy dwupokojowe nie miały ich z reguły, obecnie nawet jednopokojowe mieszkania kawalerki w nowoczesnych domach wyposażone są w łazienki. Równie doniosłe, czy może nawet jeszcze większe różnice, występują w wyposażeniu sanitarnym kapitalistycznego i socjalistycznego zakładu pracy. W okresie przedwojennym, gdy dla prywatneg o przedsiębiorcy robotnik był niemal wyłącznie jednym z narzędzi produkcyjnych, sanitarne wyposażenie fabryki, podwyższające koszt jej wybudowania i eksploatacji, z zasady ograniczało się do minimum, zaprzeczając wszelkim wymaganiom higieny. Zagadnienie zdrowia robotnika w ogóle nie interesowało fabrykanta, ponieważ wiedział o tysiącach bezrobotnych szukających nadaremnie pracy. [więcej w: wiązar dachowy, zabezpieczenie wykopu, żeliwo szare ]
Powiązane tematy z artykułem: wiązar dachowy zabezpieczenie wykopu żeliwo szare